Günümüz “Korona Virüs” sosyal izolasyon günlerine biraz da sosyal detoks ve arınma ve son yıllarda giderek çılgınlaşan “tüketim ve abartma” hızımızı gözden geçirme olarak bakabilirsek içinde bulunduğumuz günler geçtiğinde hem kendimiz hem de toplum için önemli gelişmeler sağlayabiliriz diye düşünüyorum.
Farkında mısınız son yıllarda nasıl da abarttıkça abarttık. Kendimizi değerli hissetmek için, öz güvenimizi bir şeylere sabitleyerek kazanacağımızı düşündüğümüz için, mükemmeliyetçi baktığımız ve hep “en” olmak istediğimiz için, öz benliğimizi bir türlü bulamadığımız çevreyle de ilişkisi olan kişiliğimizi tıpkı çevrenin değiştiği hızda değiştirmeye çalıştığımız ve bir türlü karakterimizi oturtamadığımız için kendimize bir yol tutturduk ve o yolda en, en, en abartılı davranışları sergileyerek mutlu olacağımızı, değerli hissedeceğimizi, teknolojiye uyum sağlayıp modern insan olacağımızı sandık. Tabi bu süreç ebeveynliğimize de yansıdı ve çocuğunu o kurstan öbürüne, o etkinlikten berikine sürekleyen ve en başarılı en sosyal en aktif çocuğun anne babası olmanın da derdine düştük. Çocuklarımız için yıllık, aylık, haftalık, günlük, saatlik programlar yaptık onların çocuk olduğunu ve oyunla gelişeceklerini unutarak. Birer yarış atı, madalya savaşçısı haline getirdik çocuklarımızı ve bundan da büyük keyif alır hale geldik.
Kimileri kafayı sağlıklı beslenmeye ve spora taktı. Elinde su şişesi ve kemirdiği kereviz sapı ile dolaşmaya, sürekli spor kıyafetlerle yaşamaya başladı. Spor salonları, koşu bantlarında zaman geçirirken çocuğunun ihtiyaçlarını bırak yüzünü göremez oldu. Yani beslenme ve sporu da abarttık.
Diğer yandan algı yönetimi, subliminal mesajlar ve reklamların da desteği ile sürekli alan ve alarak rahatlayan insanlar olduk. Aldığımızı tüketmek gerekmiyordu önemli olan almak, almak ve sürekli olarak kendimizi değerli ve yeterli hissetmekti. Sürekli satın alır ve üç beş selfi bir iki görsel fotoğrafı çekip instagrama atınca aldığımızı da bir kenara fırlatır olduk. Aldıklarımız biriktikçe birikti… Aynı ürünün farklı renkleri, farklı ürünün aynı renkleri derken evlerimize sığmamaya daha büyük evlere ihtiyaç duyar olduk. 3 kişilik ailelerimiz için 3 er banyolu evler, daha fazla oda daha geniş alanlar beklentisi ile evlerimizi değiştirmek için kredilere boğulduk.
Bir kısmımız sosyal medya, bir kısmımız online oyun bağımlısı olup algısını yitirdi ve ekran başında nefes alır oldu. Elbette bu kişilerin çocuklarının da ekran bağımlısı olması işten bile değildi ve onlarda da ekrana boğuldu. Uyaran eksikliği olan, konuşma bozukluğu bulunan, spektrum bozukluğu ile nesiller yetiştirir olduk.
Şimdi oturup düşünme zamanı geldi. Bize evde kalmamız önerilen şu günlerde “Corona virüsünün” belki de öğreteceği şeyin başında gelmeli “dengeli olmak, dengeli tüketmek”. Sanki birileri aşımıza ekmeğimize “Abartma Tozu” katmış gibiyiz 2020 yi yaşadığımız şu günlerde tıpkı Sevgili Şermin Yaşarın aynı ismi taşıyan (Abartma Tozu) kitabında oldukça keyifli ve mizahi bir dille anlattığı gibi. Kitabın içinde günümüz insanı ve anne babaları için öyle açık mesajlar var ki almamak, anlamamak mümkün değil. Kitabı kızım ve yeğenim ile birlikte yüksek sesle, kıkır kıkır gülerek ve günümüz toplumu ile kıyaslayarak heyecanla okuduk. Bence başta anne babalar olmak üzere 10 yaş itibari ile tüm çocuklara okutmalı. Sevgili Şermin Yaşar günümüz sorunlarını ve kapital düzene adapte olan kollektif algıyı mizahi bir dille ve harika bir hicivle ele almış.
Kitap Taze Kitap’tan çıkmış ve sadece 160 sayfa.
Kitabın arka kapak yazısı ise şöyle: Bir sabah uyandık ve bizim kasaba toptan delirdi. Annem sağlıklı yaşam uğruna evi dev bir organik tarım alanına dönüştürdü. Babaannem sevimli, minnoş pansiyonunu oteller zinciri yaptı. Babam daha çok para kazanmak için eve uğramaz oldu.
Kuzenim ata binerken resim yapmaya, flüt üflerken piyano çalmaya başladı. Yengem temizlikle kafayı bozdu. Kocasını pis diye evden kovdu ve çocuklarını her gün suya yatırdıktan sonra mandalla çamaşır ipine astı. Sevgi Teyze, daha çok sevebilmek için çocuklarını koltuğa bağladı, hepsine aynı kombin kıyafetler giydirdi ve onları sevgi komasına soktu. Fehmi Abi, bilgisayarın başından tuvalete gitmek için bile kalkmadığından hastanelik oldu. Okulda daha başarılı olmak için teneffüs yapmamaya, hafta sonları da okula gitmeye başladık.
Etrafımda bir tane normal insan kalmadı. Ha şimdi diyeceksin ki bir tek sen mi normalsin? Evet, bir tek ben normalim. Neyse ki mücadeleci bir ruhum var. Bu kasabadaki insanlara bir süper kahraman lazımsa o kesinlikle benim. Koca kasabada yanımda olan tek kişi, Tevfik Kılıkırkyarar. Gerçi o da çok normal değil ama olsun, o da insan. Bir kez daha ısrarla okuyananne olarak “Abartma Tozu”nu öneriyor, Corona’sız sağlıklı ve bol kitaplı günler diliyorum.
Pınar Yeşiltay Sevim
