2 yıl önce İstanbul’dan kaçıp Antalya’nın bir köyüne yerleşmiştik, taşınma, yeni bir yere uyum derken Yıl 2001 Nisan oldu. Etrafta dolaşırken, taşımalı eğitim nedeniyle boş kalan köy okullarını gördükçe, içim eziliyordu. O küçük okul binalarının camları kırılmış, çatıları çökmüş, perişan hallerine isyan ediyordum. Aklımı seveyim. Hemen ışık yandı beynimde. Komşu köyde, denize 200 metre mesafede portakal ağaçlarının arasındaki terk edilmiş okul binasına işlerlik kazandırabilirim dedim. Bunu başarabilirsem diğer boşaltılmış okul binaları içinde örnek bir çalışma olur diye düşündüm. Güzel bir proje yazmalıydım. Ardından etkili ve yetkilileri harekete geçirmem gerecekti. Önce ÇYDD Genel Başkanı Türkan Saylan hocamı aradım. Burada böyle boş bir bina olduğunu, burayı onararak derneğin kamp yeri yapabileceğimizi anlattım. Amacım maddi imkanı kısıtlı, çalışkan çocukların, gençlerin burada tatil yapmalarını sağlamaktı. 10 günlük aralıklarla 15 kişilik kamp, tatil. Öyle bir heyecanla anlatıyorum ki nefes almadan. O sıralar Cumhurbaşkanımız A.Necdet Sezer’in eşi Semra Sezer’in himayesinde Ulusal Eğitime Destek Kampanyası başlamıştı. Genel Başkanım, bu işin öyle kolay olamayacağını, resmi onay alınması , onarım için para gerektiğini, büyük sorumluluk gerektirdiğini söyledikçe ben hazırlıklı olduğumdan bütün detaylarıyla çözümleri anlattım bir solukta. Dersimi iyi çalışmıştım. Hocamı ikna ettikten sonra belediye başkanı, kaymakam, jandarma komutanı ile görüşmeler yaptım. Sözün kısası Haziranda her şey tamamdı. Tatile gelecek çocuklar, öğretmenleri ve biz heyecanla okulların tatile girmesini bekliyorduk.
Kader ağlarını örmüştü diyeceğim ama şaka. Hastalandım. Kanser beni de bulmuştu. Acilen ameliyat olmam gerekiyordu. Ardından kemoterapi filan.
Türkan hocamda aynı ameliyatı olmuştu yıllar öncesinde. Bana “Nur istersen bu yıl bu kampı ertele. Ameliyat ve ardından kemoterapi zamanını alacak, yorulacaksın, kampın idaresi zor olur” dedi. “Hocam bu kadar çocuk tatili heyecanla beklerken onlara hayal kırıklığı yaşatamam. Bu benim kişisel sorunum. Hallederim, merak etmeyin” dedim. Ve hallettim. Daha doğrusu hallettik. Ailem, jandarma, belediye, köydeki komşular elbirliği ile. Kamp başlamadan ameliyatımı oldum. Kemoterapi aldığım gün ve sonraki 2 gün jandarma yemekleri hazırlayıp karavana getirdi. Eşim, oğlum kampla ilgilendi. Çocukların başında zaten öğretmenleri vardı. Akşam sohbetleri için konular belirledim. Bu konularda sohbet edecek arkadaşlarım, dostlarım, büyüklerim severek ve zevkle akşamlarını ayırdılar. Bu arada değerli büyüklerim Hikmet Çetin ve Yalçın Acargün’ü sevgi ve minnetle anıyorum. İkisi de ayaklı tarih kitabı gibiler. Cumhuriyetin kuruluşu ve aydınlanma felsefesini anlattılar çocuklara. Çok güzel günler geçirdik çocuklarla. Yüzme bilmeyenler yüzme öğrendi, tiyatro oyunları yazdılar, oynadılar, bazen doğaçlama yaptılar. Yemek yapmayı bilenler, bilmeyenlere kendi yöresel yemeklerini öğrettiler. Muhtar amcamız akşamları saz çaldı, türküler söyledik. Daha neler, neler. Saçlarım dökülmüştü. Kel kafamı renk, renk bandalarla, şapkalarla süslüyordum. Çocuklar hayatın bu gerçeğini de öğrenmişlerdi. Her an, her şey olabilir önemli olan nasıl karşıladığımızdı. Bu arada kemoterapi bitmiş 5 yıl süreyle kullanacağım ilaç tedavisi zamanı gelmişti. Daha önce aynı süreci yaşamış bir arkadaşım bana “Nur o ilacı kullanma, depresyona sokuyor” dedi, meraklandım. Ben de Türkan Saylan hocamı aradım ve sordum, “Hocam siz bu ilacı kullandınız mı?” Hocam da neden sorduğumu sorunca bana anlatılanı söyledim. Söylemez olaydım. Hocamdan tokat gibi soru geldi “ Nur senin depresyona girecek boş zamanın var mı?” Sonra bunu bana söyleyen arkadaşı düşündüm. Evet o hastalanınca işini kapatmış, eve kapanmış, sadece kendini dinleyen bir tip olmuştu.
Siz anladınız beni. Evde kalmak zorunda olmak demek boş, boş oturmanız anlamına gelmez. Her gün temizlik yapmak, pencereden sokağa bakıp iç geçirmeniz anlamına da gelmez. Televizyon karşısında örümcek bağlamanız da gerekmez. Yeni bir şeyler öğrenmek için tam zamanı. Hani “Ah bir zaman bulsam ... yapardım, okurdum, yazardım, işlerdim, dikerdim, örerdim, çizerdim, tamir ederdim, boyardım, öğrenirdim dediğiniz ne varsa o boşluğu siz doldurun ve hemen harekete geçin. Evde büyükleriniz varsa onlardan, küçükler varsa onlardan öğrenecekleriniz vardır muhakkak. Büyüklerinizin anılarını kaleme alın. Kim bilir neler neler vardır anılarında. Belki bir gün kitap olur o anılar.
İnternetten, kitaplardan çok şey öğrenebilirsiniz. Bu günkü teknoloji sayesinde bütün dünya parmaklarınızın ucunda. Okula, kursa, işe gider gibi gününüzü programlayın. Salmayın kendinizi. Mecburen de olsa boş zaman bulmuşsunuz, değerlendirin. Yeni bir dil öğrenin, yeni bir hobi edinin, aramaya fırsat bulamadığınız arkadaşlarınızı, dostlarınızı, akrabalarınızı arayın güzel şeylerden konu açın. Boşluk bırakmayın hayatınızda. Bugünler geçtiğinde geriye dönüp baktığınızda kendinize güzel yatırımlar yaptığınızı, beyninizi, ruhunuzu zenginleştirdiğinizi düşünün.
Ah, ah bir boş zamanım olsa bende depresyona gireceğim ama hiç boş zamanım yok. Kader utansın.
Nur Sağlamer
