Akşamın hayrından sabahın şerri daha iyidir derdi, rahmetli babam.
Geceleyin insan vücudu uyku moduna geçince (kan dolaşımı da yavaşladığından) başlıyor arıza.
Dün gece yok olmaya çalışan nabızımla ve 70/30 tansiyonla hastanede bir yandan serum, bir yandan da solunum cihazıyla birlikte sabaha kadar ikamet ettik.
Gece azraille cebelleşmek ne iç karartıcı bir hal. Gündüzün manzarası daha güzel, tüm arızalara inat rengarenk.
Yanlış hayatlarda ki adam, daha yarım-daha da eksilerek ipotekli hayatlarda... Ne yaşanılan hayat, ne de yaşayan insan, hepsi de kendi içinde kendine en uzak artık tanıdık değil hiçbiri. Bambaşka bir insan içinde de dışında da gezinip-gezinip duran.
Ömür denen şey, bu açmazlıklarda göz açıp kapama mesafesinde. Dünyaya gözümüzü açtığımız anda başlıyor ölmek zamanı.
Ben sevdiklerime daima; 'ölmedikten sonra sana verdiğim sözü tutacağım' derim.
İnsana kötülük tepik mesafesindedir. Uzaktaki değil, yakındakidir en munis, en zarar verici .
Dün gece hastanede müşahade altındayken içimden, allahım beni üzüp yanıltanları affet, ben de birilerini üzüp yanıltmış olduysam beni de affet, dedim
Bu faniliklerde, elektrikler kesildiğinde, beden ölüyor, ruh bir yerlere gidiyor.
İnsanın dünyaya geliş nedeni severek, tamamlayarak,tamamlanarak herşeyi en saflıklarda paylaşmaktır.
Enfarktüs tehlikesi geceler de, insan hep geriye kaçıyor, tıpkı bir filmin final sahnesi gibi.
Modernleşme adı altında tüketime meylettikleri insanımızı, bir inanç, bir sinerji, bir örnek insanla doğru yola çekmenin vakti geldi de hatta geçiyor da.
Öyleyse sen de en karanlık enfaktüs ihtimalli gecelerim de elimden tut, seni (o anda olmasan da) cocuklugumdan beri sevmişim ben, ruhumda ki-ruhunda ki prangaları kaldır. Ölünecekse de en güzel biz ölelim.