Ege’nin çok şirin bir köyüdür.
Benim köyüm…
Bu köyde doğdum, bu köyün ilkokulunda okudum.
Evimiz köyün meydanına bakar.
Eskiden tüm milli bayramlar, köy meydanında kutlanır, şiirler okunur, el ele halaylar çekilirdi, neşeyle, coşkuyla, gururla...
Köy halkı da meydanın çevresine toplanır, bu kutlamaları ilgiyle izlerdi. Haliyle evimiz, bu kutlamaları izlemeye gelen eş, dost, akraba ile dolup taşardı.
Güzel günlerdi.
Eskiden tüm köylerde olduğu gibi bizim köyde de bağımsızlığımızın sembolü olan Türk Bayrağı okullarda dalgalanır, İstiklal Marşımız okunurdu.
İşte bunlar; vatan sevgisini, birliği, beraberliği, kardeşliği, sevinç ve keder duygularını birlikte yaşamayı, kısacası millet olmayı öğretti bize.
Çağdaş uygarlığa erişmenin yolunun eğitimden, aydınlanmadan, üretimden geçtiğini öğretti.
Yükselmenin yolunun, Atatürk’ün yolu olduğunu öğretti bize
. Cumhuriyetimizin 99. yılını kutlamaya hazırlanıyoruz ama bugün yurdumuzun belki de binlerce köyünde İstiklal Marşı okunmuyor. Milli bayramlar kutlanmıyor.
Bağımsızlığının sembolü olan Türk Bayrağı okullarda dalgalanmıyor.
Çünkü nüfus az diye köylerdeki okulları kapattık.
Köylerdeki aydınlanmanın sembolü olan öğretmenlerimizi geri aldık.
Böylece köyün, köylünün milli bayramları, bağımsızlığı, Atatürk'ü unutmasına neden olduk.
Bugün öğrenci sayısı beşe bile düşse, köy okulları yeniden açılmalıdır!
Çünkü köy okulu, o beş öğrenciden daha fazlasıdır.
Unutulmamalıdır ki köyler kalkınırsa, ülke de kalkınır!