İnsan ömrü… Başladığı anla bittiği an arasında akan ve adını “ömür” koyduğumuz o belirsiz zaman dilimi. Ne kadar süreceğini bilmiyoruz. Bir gün, bir hafta, yıllar mı? Kimse kesin olarak söyleyemez. Sadece tahmin ederiz; o da denk gelirse.
Ama kesin olan bir şey var: Bu zaman, hızlı. Hem de çok hızlı.
Okul derken askere, askerlikten işe, evliliğe, çocuğa, borca, sorumluluğa... Hayat sanki bir otobüs. Biz binerken genç, inerken başımız ağarmış, dizimiz ağrımış oluyor. Kimi olur emekli, kimi olur hala çalışan. Kimisi de dedeliğe, nineliğe terfi eder.
Derken bir sabah kalkarsınız; aynadaki yüz size tanıdık ama bir o kadar yabancıdır. Gençken anlam veremediğiniz o "zaman çabuk geçer" cümlesi, artık canınızı yakarcasına gerçektir. Çünkü o koca koca zamanlar geçmiştir. Ve siz bir bakarsınız, artık geçmişe bakıyorsunuz.
İşte tam burada sormak lazım:
Kendine not (puan) verdin mi hiç?
Nasıl geçti hayat? İyi misin? Kötü müsün? Hala umutla mı dolusun, yoksa kırgın mı biraz? Hastalığın mı var, yoksa içinden çıkamadığın bir sessizlik mi? Nerede kaldın en son kendinle? Tarih nerede, sen neredesin?
Bazen öyle anlar olur ki, bir durup kendimize dışarıdan bakmak isteriz. Sanki bir öğretmen gibi hayat defterimize not düşeriz:
"Bu hafta iyiydim. Kendime sahip çıktım."
"Bu ay zor geçti ama çabaladım."
"Bu yıl biraz savruldum. Kendime haksızlık ettim."
"Bugün kendimi unuttum."
Ama hiç sormadık: Kendime kaç puan veririm?
Bir başkası değil, sadece sen. Hani her şeyin dışında, elini kalbine koyup sorsan: “Ben bu hayatı nasıl yaşadım?” Cevabın kaç olur?
90 mı?
60 mı?
Yoksa sınıfta mı kaldın?
İşte esas mesele bu. Hayatın sonunda değil, tam ortasında ya da her sabah gözünü açtığında sormalı bu soruyu insan kendine:
"Bugün, kendime kaç puan veririm?"
Belki yüksek olur, belki düşük. Ama en azından dürüst olur.
Çünkü hayat, başkalarının verdiği notlarla değil, kendi iç sesinle ölçülür. Kendi vicdanının sesidir aslında gerçek karne.
Bu yazıyı okuyan herkesin içinden şöyle geçsin isterim:
Bugün kendime bir puan verdim. Belki 70, belki 50… Ama artık farkındayım. Ve ne yaparsam yapayım, o puanı yükseltmek ya da düşürmek benim elimde.
Kendinize iyi bakın. Gerçekten... iyi bakın.
