Günlerden bir gün Adananın en ışıklı mahallesinin birinde sokakta çok perişan vaziyette bir insan gördüm...önce korktum sonra ona yaklaştım, biraz konuşalım mı dedim...ses vermedi boynu bükük oturuyor sana yardım etmek istiyorum bana cevap ver dedim, ne dememi istersin dedi...durdu / O ses kulağımda kocaman bir dünyayı üstüme yıktı, belli ki çok şey söylemiş sözünü tutan olmamış... gecenin bir yarısı ona karnın aç mı demek ayıp olur diye benim karnım aç bir şeyler yiyeceğim sende ister misin dedim...durdu baktı ve güldü isterim dedi / dünyalar benim oldu koştum hemen bir şeyler yaptırdım getirdim, YEDİ ama beni'de göz altından kesiyordu / yaşı 60 gibi görünüyordu adın nedir dedim kısık bir sesle Ömer dedi hani adaleti seven Ömer'mi dedim ...O, anlamadı - bende birseyler sorup çok üzmedim onu sadece onu en yakın parka götürdüm kendi montumu verdim sabah ben geleceğim seninle bir anlaşma yapacağım ama sende uygulanacaksın dedim...TAMAM dedi...ben gittim uyumadım (empati yaptım) düşenin dostu olmalı dedim...kız kardeşime söylesem onu eve getir der ama söylemedim /çaresiz olan sadece bu Ömer değil ki çaresine bakılacak çok insan var sokakta yaşayan...
Sabah oldu Ömer'in yanına gitmeden berberle konuştum böyle birini getirsem tıraş eder misin diye oda tamam dedi...banyo işi var onuda berber hal ederim dedi...yeni birkaç üst baş aldık Ömer'i önce tıraş sonra banyo derken birde baktım ki' Ömer'in yaşı 45 vay be...
Hiç sormadım yarasını kurcalamadım geçici bir barınma yeri buldum bir inşaatta bekçilik işi buldum hem çalıştı hemde orada kalmaya başladı... uzun zamandır hayatını devam ettiriyor...
Ben durmadım çok çalıştım emek verdim gereken yerlere girişler yaptım, Devletin baba olduğunu his ettirene kadar uğraş gösterdim sağ olsun ilgili bürokratlar sokakta yaşayan insanlara barınma ve birçok gereksimini karşılayacak imkanlar sundular.
SOKAKLARDA ESKİSİ KADAR KİMSE YAŞAMIYOR ARTIK ( kimileri uyum sağlamıyor) ama onlarda ikna edilecek ...
İnsanların yarasına tuz basmak yerine elinde tutup ayağa kaldırmak İNSANLIK VAZİFEMİZ OLMALI... lütfen etrafınıza bakın bir çaresiz canlı olabilir ... ona yardım etmek inanın dünyanın en huzur verici duygusudur...
Benden bu hafta bu kadar,
Bu yaşanmışlığı 14 Şubat Dünya öykü gününe armağan ediyorum.
Saygılarımla