Kimi esmer,kimi sarışın, kimisi buğday benizli, kimi Türkçe konuşuyor, kimi Arapça, kimisi İspanyolca…Herkesin dışı farklı ama içi aynı, insan aslında ölmek için doğar, hep bir mücadele hep bir hırs bazende ihtiras, kimi çok param maddi zenginliğim olsun(-ki geçicidir maddi olanı) kimi insanca kültürel manevi zenginliğim olsun,kimisiyse bir hiçlik iç güdüsünde, çıktıkları yol farklı, nihayetleri aynı, herkes çocukluğunda mutlu, kaçışlar hep çocukluklarına( o saf o masum hallerine ) çünkü herkes fena halde kirlendiğinin farkında. Herkes hep 7 yaşında masumiyete kaçışlarda.
Bütün enerjimi gönderdim evrene, en çok susarak, artık her şey olacağına varamayacak…
Tabiat Ana bu defa da depremle hayatımızın tam ortasına geldi, 7 milyar insana korkular saldı ölümler saçtı, 200 binden fazla insan hayatını kaybetti. Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak; bir karıncayı daha çok sevip ciddiye alacağız mesela,kelebeğin ömründen daha kısaymış aslında yaşanabilecek her şey de diyeceğiz, hiç unutmayacağız,...çünkü yalnızlıklarında herkes geçmişinde pişman.
Telefonumun mesaj zil tonunu da değiştirdim … o beklenen ileti hiç gelmeyecek.
Her şey dijitalleşti en çokta kalpler…
Gerçek hayatta mı-hayallerde mi beyhudeliklerinde ki med-cezir halleri, iyisi kim, kötüsü kim hikayelerinde, ayrılıklar da sevdaya dahil... çünkü herkes yalnızlıklarında çokça korkak.
Doğal Habitattaki hiyerarşilerinde bütün canlılar(insan hariç)doğaya faydalı; Aslan tüketebileceği-ihtiyacından fazlasını asla avlamaz, sarmaşık bir ağacı sarar ama o ağaca besinler verir yaşatır,en can alıcı noktada, mesela; Aslan’ın avlanırken, bilerek, zayıf olanı-ölüme yakın olanı seçmesi, yani hiyerarşiye harfiyen uyması.Yaşanılan evrende tek zararlı canlı,hiyerarşileri allak bullak eden insanoğlu;'en iyi fotoğrafı çekip ödül almaya hedeflenip, açlıktan ölmek üzere olan o Afrikalı çocuğa yardımcı olacağına, yanına gelen Akbaba’ya seyirci kalıp,oradaki insanlık suçuna o çocuğun ölüp Akbaba’ya yem oluşunu da seyreden ve sonrasında beklediği ödülü alan ve daha da sonrasında bir ara insan olduğunu hatırlayıp intiharla yaşamına son veren o ödüllü foto muhabir de insan'.
Hep bir açlık, hep bir olmayanı isteme-olanı da kabullenmeme, hep bir hazımsızlık, bencillik, şimdilerde de vicdansızlık, ama bu kötülüklere de artık ne Tabiat Ana ne de Tanrı seyirci kalacak …elbette karşısına çıkaracak kendisinin beş milyonda bir büyüklüğündeki mikrobu da, elbette depremle, elbette selle üzerine üzerine gelecek, hatta o da insanoğlunun diğer canlılara(komşuları olan Hayvana, Ağaca vb zararsız canlılara)uyguladığı orantısız gücü uygulayacak. Yaşanılası şu yeryüzünde, hiç kimse artık hiçbir zemin bulamayacak hiçbir hiyerarşide.
Belki artık her şey için çok geç belki de çok erken ya da şimdi…
O meşhur Ata Sözleri, yani yaşanılmış sentezleri içeren tümceleri herkes hayat felsefesi yapacak, Eskiler-eskimeyecek asla...
O Kızıldereli Şefi’ninde dediği gibi: ” Beyaz adam Annesi toprağa ve kardeşi olan gökyüzüne, alıp satılacak, yağmalanacak bir şey gözüyle bakar. Onun bu ihtirasıdır ki, toprakları çölleştirecek ve her şeyi yiyip bitirecektir. Beyaz adamın kurduğu kentlerde huzur ve barış yoktur. Bu kentlerde bir çiçeğin taç yapraklarını açarken çıkardığı tatlı sesler ve bir kelebeğin kanat çırpınışları duyulamaz. Beyaz adam paranın yenmeyen bir şey olduğunu, son ırmak kuruduğunda, son ağaç yok olduğunda, son balık öldüğünde anlayacak.'..
Kızılderili Şef Seattle – 1853.
Bu Deprem Korkusu Zamanlarda, Ömrünün Gözünün Önünden Bir film Şeridi Gibi Gelip-Gittiği İnsan, Bu Gidişle de Artık Doğduğuna Pişman, Öleceğine Hiç Değil.
İsmet Tanlı
