Hayat dediğimiz bu uzun yol, kimi zaman yüzümüzde tebessüm, kimi zaman yüreğimizde bir sızı bırakır. Ama bazı günler vardır ki, zamanı durdurmak istersiniz — sadece o anın içinde kalmak, o hissi hep taşımak için. Oğlum Hüseyin ve gelinim Dilek’in düğün günü, işte öyle bir gündü.
Bir baba olarak evladının mutluluğuna tanık olmak, tarif edilemez bir gurur. O gün sadece iki insanın hayatı birleşmedi; aynı zamanda sevdiklerin, dostların, ailelerin de kalpleri bir araya geldi. Göz göze gelinen her anda, omuz omuza verilen her sohbette samimiyet vardı.
Bu yazıyı bir teşekkür notu olarak kaleme almak istedim. Çünkü o gün bizimle olan, iyi dileklerini paylaşan, yanımızda olamasa da kalbi bizimle atan herkese içten bir teşekkür borçluyum. Her biriniz, bu özel günü daha anlamlı kıldınız.
Nikâh anına eşlik eden Rodrigo’nun o zarif gitar konçertosu ise unutulmazdı. Müzik sadece kulağımıza değil, kalbimize de dokundu. Sanki salonun içinde değil de bir hikâyenin içinde yaşıyorduk. Her nota, yeni bir başlangıcın sesi gibiydi.
Ve son olarak...
O gün biz bir şey inşa ettik, sadece iki insan için değil — hepimiz için:
Anılarla örülmüş bir bağ, gülümsemeyle hatırlanacak bir akşam,
Ve birlikte olmanın ne kadar kıymetli olduğunu bir kez daha gösteren bir tablo…
Herkese, ama herkese teşekkür ederim.
Birlikte yaşanmış her güzel an, geleceğe bırakılmış en değerli mirastır.
Hoşça kalın…
Dostça kalın.
Bünyamin Deniz Kıraç